Als ik een slecht karakter had, zou ik me hardop durven afvragen wat de zin kan zijn van de zoveelste live plaat van Elliott Murphy. Gelukkig ben ik een heel goeie mens en vooral een levenslange fan van Elliott, die nu al bijna veertig jaar meedraait in het rock ‘n’ roll wereldje en die ons nu al veertig platen en ontelbare concerten lang zelden ontgoochelde.

Dat die nieuwe live plaat in Parijs opgenomen werd, kan nauwelijks toevallig genoemd worden: het zal u niet onbekend zijn, dat Elliott al een hele tijd de States verruild heeft voor de lichtstad en daar mogen wij hier in West-Europa erg blij om zijn. Sinds hij op nauwelijks drie uur rijden bij ons vandaan woont, mogen we ons een paar keer per jaar verheugen in een concert van hem in onze buurt en wie er ooit bij was, weet het: of er nu dertig mensen in de zaal zijn, of 3000, het maakt Elliott niks uit: hij geeft zich altijd voor de volle honderd procent. Zelden speelt hij concerten van minder dan twee uur en niet zelden eindigt zo’n optreden in een ware rock ‘n’ roll sfeer, waarna je goedgezind en fluitend naar huis gaat. Giving people a good time, da’s het handelsmerk van Murphy, die sinds hij Olivier Durand als vaste gitarist meeneemt, er een extra troef bij heeft.

Durand is een meesterlijke gitarist, die de perfecte aanvulling vormt op het op zich al verre van onaardige gitaarspel van Elliott zelf. Voor de opname van deze plaat waren ook bassist Laurent Pardo en percussionist Alan Fatras present en het resultaat van een en ander is een uiterst genietbare concertplaat, waarop Murphy oud en nieuw werk afwisselt. Prijsbeesten als Ophelia, Last of the Rock Stars en Diamonds by the Yard worden heerlijk gespeeld, vol overgave en passie en wie houdt van de muziek van Murphy, mag deze plaat zeker niet aan zich voorbij laten gaan. Daarbij komt nog, dat voor een kleine meerprijs, ook een DVD van het concert van die 26ste september 2008 meegeleverd wordt. Die DVD , waar toch algauw twee uur muziek op staan, bevat, tegenover de cd, een paar erg leuke extraatjes, zoals de versie van LA Woman van The Doors en afsluiter Come On Louann.

Om een Bekend Vlaams kroniekschrijver te citeren: meer moet dat niet zijn! (Dani)